Το συνηθέστερο που θα εισπράξεις όταν μιλάς για συνδικαλισμό στα social media είναι η αδιαφορία. Θεωρείται "ειδικό θέμα", κάτι που αφορά μόνο αυτόν που το ανεβάζει, ένα "συντεχνιακό θέμα" που δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από κάποιο "συνάφι".
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ειδικά όταν μιλάμε για τον χώρο των ΜΜΕ. Ότι δεν αντιμετωπίζουμε το επιμέρους πρόβλημα ενός κλάδου, ως μέρος ενός συνολικού προβλήματος.
Το μεγαλύτερο πλήγμα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι ότι έχει απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση της κοινωνίας. Κι αυτό που χρειάζεται είναι αυτός ο χώρος να ξαναβρεί την επαφή του με την κοινωνία.
Πώς όμως θα γίνει δυνατό αυτό, όταν δεν είναι λίγα τα δείγματα συναδέλφων μου που εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουν την καλπάζουσα φτωχοποίηση, τις διαλυτικές πολιτικές λιτότητας, τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος ως "αναγκαίο κακό", όταν μιλούν μονίμως απαξιωτικά για τον "κακομαθημένο λαό", όταν αντί να κρίνουν, αγιογραφούν το πολιτικό προσωπικό; Και μάλιστα έρχονται λίγο πριν από τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ να "σώσουν" τον κλάδο και την κοινωνία;
Στις εκλογές για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ στις 7 και 8 Ιουνίου κατεβαίνω με τους "Μαχόμενους Δημοσιογράφους" πρώτ' απ' όλα γιατί πιστεύω ότι η αποχή δεν είναι θέση. Ακούω επί χρόνια συναδέλφους να καταλογίζουν τα μύρια όσα στην ΕΣΗΕΑ (και πάρα πολλές φορές δικαίως), αλλά δεν ψηφίζουν και δεν συμμετέχουν. Τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ δεν βρίσκονται εκεί "ελέω Θεού". Εκλέγονται. Κι σ' αυτήν την εκλογή πρέπει να συμμετέχουν όλοι. Και μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κανείς από τους εκατοντάδες υποψήφιους "δεν σου κάνει".
Έχω βιώσει με οδυνηρό τρόπο αυτό που αποκαλούμε "κρίση". Είμαι άνεργος τους 24 από τους τελευταίους 26 μήνες, ζω αυτόν τον οδοστρωτήρα ζωών και δικαιωμάτων, όχι ως παρατηρητής, αλλά ως πολίτης που βιώνει ό,τι βιώνουν και οι άλλοι πολίτες.
Δεν έχω καμία πρόθεση να κάνω επαγγελματικό συνδικαλισμό. Αν εκλεγώ δεν θα χαρεί κανένα κομματικό γραφείο, γιατί πάντα ήμουν απέναντί τους. Άλλωστε οι "Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι", η παράταξη με την οποία κατεβαίνω, δεν είχε ποτέ ομφάλιους λώρους με μηχανισμούς, κομματικά γραφεία ή υπόγεια συμφέροντα.
Αν εσύ που έχεις δικαίωμα ψήφου, πιστεύεις ότι πρέπει να επανακτήσουμε τη σχέση μας με την κοινωνία, αν πιστεύεις ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα μας είναι θέμα κοινού αγώνα και όχι κάποιας "συναλλαγής" με φορείς της εξουσίας, τότε είμαστε σύμμαχοι, είτε βάλεις το σταυρό στο όνομα μου, είτε όχι. Αλλά τουλάχιστον δήλωσε το "παρών". Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βλέπουμε από απόσταση την ίδια μας τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας μετράει για μάς